Techniki Stosowane Przez Sekty

    W ostatnich dziesiątkach lat pojawiło się w Polsce wiele nowych grup religijnych i sekt, które aktywizują swoją obecność w różnych środowiskach. Dość często ich działalność okazuje się społecznie bardzo szkodliwa. Na łamach naszego miesięcznika już kilkakrotnie na ten temat pisaliśmy i to dość szeroko, powołując się na konkretne świadectwa, na dane statystyczne, komunikaty czynników państwowych i na ocenę kompetentnych ludzi Kościoła. Według danych, pochodzących od państwowych władz rejestracyjnych, w 1995 roku działało w Polsce legalnie ponad 90 grup sekciarskich, występujących w roli nowych religii.

    Grupy, wywołujące negatywny wpływ w skali społecznej, można poznać po zachowaniu się ich członków, po różnych sposobach funkcjonowania.
Taktyka sekciarska jest w wielu przypadkach podstępna, dwulicowa, wręcz zdradliwa. Na skutek ekstrawagancyjnych działań, ludzie zwłaszcza młodzi wyobcowują się ze środowisk rodzinnych, zrywają ze swoimi bliskimi, porzucają szkoły, wyższe uczelnie, nie chcą kontaktu z osobami życzliwymi, z prawdziwymi przyjaciółmi. Naganiacze ukazują nowym adeptom złudne miraże optymistycznej przyszłości, zapowiadają wspaniałe perspektywy, a nie ujawniając całej prawdy o propagowanej religii, wprowadzają łatwowiernych w błąd. Posługując się wiedzą z zakresu psychologii i socjologii, stosują zabiegi socjotechniczne, wykorzystują naturalną wrażliwość ludzi na widnokręgi działań filantropijnych i zapewniają im pełną satysfakcję w przyszłości. Ofiarami takiej manipulacji stają się najczęściej ludzie młodzi i niedoświadczeni.

    Werbunkowi podlegają także osoby wykształcone, na wyższych stanowiskach, mające wyrobioną pozycję w społeczeństwie zarówno w dziedzinie intelektualnej, ekonomicznej, jak i społecznej, Naganiacze, skierowani do takich działań wśród elity, są bardzo dobrze przygotowani w zakresie wiedzy i taktyki. Umiejętnie, usłużnie podsuwają atrakcyjne szanse nowym kandydatom, elokwentnie zapewniając ich o randze, jaką gwarantuje im przynależność do nowej wspólnoty, owianej rzekomą legendą wielkiej spuścizny ideowej. Łudzą awansem do czołówki uczonych, artystów, ludzi kultury, którym przyświeca altruizm, chęć czynienia dobra, a przy tym zapewniają, że z tym łączy się pozyskanie prestiżu w skali społecznej. Taka forma umiejętnej, życzliwej zachęty odnosi skutek. Pewna część osób ulega ugrzecznionemu naciskowi kurtuazyjnych propagatorów nowej religii.

    Początkowo po udanym werbunku, po zaakceptowaniu przedłożonej propzycji, wszystko wydaje się układać po linii obietnic. Ale nie trwa to zbyt długo. Po pewnym czasie czar złudzeń pryska i następuje twarda rzeczywistość, z której trudno się wyzwolić. Dochodzi do przedziwnego uzależnienia, z którego człowiek nie ma sił, ani nie znajduje sposobu na wyzwolenie. Zresztą każdy dzień jest tak wypełniony różnymi zadaniami, że adept nie ma czasu na samodzielne myślenie.

    Do typowych cech funkcjonowania sekty należą z góry zaprogramowane formy działania. Obowiązuje izolacja od świata zewnętrznego. Na ogół sekta stanowi wspólnotę mocno uzależnioną od czynników kierowniczych. Wielu rządzących zachowuje anonimowość. Mistrzem dla nowej grupy "uczniów" jest tak zwany "guru". On rządzi "uczniami". Do niego należy zaprowadzanie ostrych rygorów w sposób bezpośredni. Stara się zaprowadzać więzy wewnątrz między członkami danej grupy i nie dopuszcza do kontaktów zewnętrznych. Wymaga bezwzględnego posłuszeństwa.

    Niekiedy członkowie sekty odróżniają się od innych ludzi pewnymi znakami zewnętrznymi, jak egzotyczny strój, dziwna fryzura lub całkowite ogolenie głowy, specyficzny sposób odżywiania się, najczęściej typu wegetariańskiego, ale nie ze względu na zdrowie uczniów, ale aby na nich zaoszczędzić. Zwykle w kontaktach wzajemnych wprowadzają sobie właściwy sposób zachowań, stosowanie własnych obyczajów. Są niekiedy grupą, która radykalnie przekreśla ogólnoludzki dorobek kulturalny i cywilizacyjny, osiągnięcia w dziedzinie nauki, potępiają wszelkie religie poza własnym zestawem doktryn i obyczajów. Kierujący sektami bałamucą swoich wyznawców i nie dają im czasu na głębsze przemyślenia. Dla zachowania własnej tożsamości ideologicznej, nie dopuszczają do przenikania z zewnątrz innych wpływów, prądów, koncepcji.
Na różne sposoby wtłaczają do głowy swoich członków zasady własnej doktryny jako jedynej i niepodważalnej prawdy. W ten sposób chcą zapewnić sekcie poczucie bezpie-czeńswa i spokój duchowy. Na głębokie, nurtujące każdego człowieka pytania, zwłaszcza dotyczące jego egzystencji, jego losu i przyszłości, nagrody i kary kierujący sektami mają zwykle odpowiedź ustaloną nastąpi reinkarnacja. Człowiek musi w swojej egzystencji poddać się procesowi różnych etapów, które wymagają odpowiednich kryteriów, będzie poddany różnym przemianom, nowym formom życia, kolejnym wcieleniom itp.

    Ciągła obecność guru i jego autorytatywny wpływ na podległych członków grupy ma na celu zmianę świadomości uczniów i ich osobowości. Każdy z tych uczniów jest poddawany ustawicznemu, często zawoalowanemu naciskowi, który nazywa się "praniem mózgu". Temu procesowi sprzyjają uwarunkowania w sekcie, jak izolacja od świata zewnętrznego, praktyki pseudoascetyczne, pozbawianie człowieka jego prywatności i nieustanny natłok zajęć. Działanie w napięciu, bez chwili wytchnienia, w atmosferze ustawicznego "prania mózgu", prowadzi do całkowitej utraty krytycyzmu wobec narzuconych poglądów systemu wartości i nieustannego nacisku, z którego nie można się wyzwolić. W takich warunkach adept skrajnie wyczerpany nie potrafi pozbierać myśli i wyzwolić się z zaczarowanego kręgu. W tym stanie ulega różnego rodzaju depresjom.
Po upływie czasu poddaje się bezwolnie dyktatowi swoich przewodników i naciskowi grupy. Doprowadza to do odcięcia się ucznia od swojej rodziny, dawnego bliskiego mu otoczenia, nie chce wracać do minionej przeszłości. Już nawet nie chce mieć z nikim innym z zewnątrz żadnego kontaktu. Nie interesują go dawne zajęcia, praca naukowa, twórczość artystyczna, niedawny tryb życia i jego pozytywne efekty. Tak przemieniony człowiek po wyczerpującym praniu mózgu nie stawia przeszkody wobec żądań władców sekty, którzy zawłaszczają jego majątek, finanse i inne dobra, a czyni to jakby dobrowolnie.

    Dziwna rzecz -większość wspólnot sekciarskich i różnych grup kultowych nie ma klarownej, własnej doktryny. Stanowi ją zlepek różnych zasad, wierzeń, poszczególnych elementów z systemów filozoficznych, pochodzących z różnych źródeł, najczęściej z Dalekiego Wschodu. Władze sekciarskie odnoszą się z niechęcią do chrześcijaństwa, szczególnie do katolicyzmu. Jak wykazują badania i doświadczenia już sprawdzone, w funkcjonowaniu sekt dominuje chęć zdobywania zysków materialnych przez czynniki kierownicze.
Uprawianie różnych form kultu stanowi często tylko zasłonę dymną dla zamaskowania działań przestępczych, kryminalnych, jak zabójstwa, wymuszanie samobójstw, handel narkotykami, bronią, zakłócanie spokoju w różnych środowiskach, podejmowanie eksperymentów na żywym organizmie ludzkim, a potem, po uśmierceniu wyrzucanie okaleczonych ciał do rzeki, do innych zbiorników wodnych albo do innych podobnych miejsc kryjących tajemnicze morderstwa.
    Tych wszystkich zjawisk nie można lekceważyć, pomijać milczeniem. Należy zachować czujność i w odpowiednim momencie reagować, wykorzystując dostępne środki interwencyjne. Chodzi bowiem o zabezpieczenie wielkiego dobra, jakim jest życie, zdrowie, przyszłość jednostek i wspólnot zarówno aktualnej populacji, jak i przyszłych pokoleń.

Ks. Walerian Moroz CSMA

Artykuł pochodzi z czasopisma "EFFATHA-Otwórz się!" 56/1996 str.297-300.