6. ŚWIATOWA ORGANIZACJA JEHOWY

Wbrew pozorom, kwestii spornej nie rozstrzygnął na korzyść Jehowy Jezus Chrystus, "największy świadek Jehowy" (P 348). Jezus co prawda założył swój Kościół (Mt 16, 18), jednak wyraźnie pomylił się co do jego trwałości. Już w "niecałe 20 lat po śmierci Jezusa", jak uczą Świadkowie Jehowy, szatan zaczął rozkładać Kościół od wewnątrz i popychać coraz bardziej w "odstępstwo". Wraz ze śmiercią św. Jana, ostatniego Apostoła (pod koniec I w.), odstępstwo opanowało "bez przeszkód" Kościół i "nadzieja [...] na nadejście Królestwa wygasła" (H 33-38). Świadkowie Jehowy, jak widać, zdają się wierzyć, że to, co nie powiodło się Kościołowi, dokończy szczęśliwie ich światowa organizacja Jehowy!

Z powyższej nauki Świadków Jehowy wynika, że szatan odniósł na Bogiem kolejne swe zwycięstwo, pomimo wysiłków Jezusa ("największego świadka Jehowy") i Jego Apostołów. Czy nie jest to jawne szyderstwo z osoby Jezusa i Jego zbawczego dzieła? (por. Ga 6, 8).

W następnych wiekach po upadku Kościoła (Świadkowie odróżniają "chrystianizm" z I w. od "odstępczego chrześcijaństwa", które miało przyjąć pogańskie nauki "o Trójcy i o nieśmiertelności duszy"; H 37) żyli wprawdzie "ludzie miłujący prawdę" (J. Wiklif, G. Storrs i inni), lecz "o żadnym z nich - twierdzą Świadkowie Jehowy - nie możemy z całym przekonaniem powiedzieć, że był członkiem klasy 'pszenicy' z przypowieści Jezusa..." (H 44).

Ta trudna sytuacja dla "prawdy", strzeżonej jednak w Biblii, zmieniła się dopiero w drugiej połowie XIX wieku wraz z pojawieniem się Ch. T. Russella. Russell był pierwszym człowiekiem od czasów apostolskich, który "prawidłowo" odczytał Biblię. Utworzona przez niego grupa Badaczy Pisma Świętego, dała początek światowej organizacji Świadków Jehowy - skutecznej przeciwwagi dla "złego systemu tego świata", zorganizowanemu i kierowanemu przez szatana, przeciwnika Jehowy. Świadkowie Jehowy są pewni, że całkowity triumf tej ich organizacji nastąpi podczas Armagedonu, kiedy to Jezus-Michał "wytraci wszystkich złych" z powierzchni ziemi i zaprowadzi wraz z "namaszczonymi" ("królami") i "książętami" (z "drugich owiec") tysiącletnie Królestwo Boże na rajskiej ziemi (P 123, 146-152).